Κραυγή Διαμαρτυρίας από συναδέλφισσα Νηπιαγωγό!

«Πού είναι το παιδί; Κι η φωνή γίνεται πλέον κραυγή γιατί αλλιώς εμείς είμαστε υπεύθυνοι»

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, κακοποίηση παιδιών...  λεκτική, σωματική, ψυχολογική, πνευματική..... Λέξεις που καθημερινά όλο και περισσότερο ακούμε, μας σοκάρουν στην αρχή, σιγά σιγά ...τις συνηθίζουμε, τις προσπερνάμε....

Θυμώνουμε,  οργιζόμαστε και ως παιδαγωγοί αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν κάποιος/α που θέλει να λέγεται άνθρωπος να κάνει αυτό σε ένα ανυπεράσπιστο παιδί.

Θυμώνουμε με τη συγκάλυψη της βίας, την ανοχή της, την ενίσχυση της από τους ίδιους τους νόμους του εκμεταλλευτικού συστήματος που ζούμε, που δημιουργούν τον θύτη και το θύμα. Εξοργιζόμαστε με την απουσία οποιασδήποτε κρατικής μέριμνας, που μας κρατάει τα χέρια δεμένα και τα στόματα των αθώων θυμάτων κλειστά.

Οργιζόμαστε και φοβόμαστε μήπως και κανένα «δικό» μας παιδί, κάποιος/α μαθητής/τριά μας πέσει θύμα και ανατριχιάζουμε μόνο στη σκέψη πως μπορεί να συμβεί! Γι’ αυτό όχι μόνο δε σιωπούμε, αλλά φωνάζουμε δυνατά: κάτω τα χέρια από τα παιδιά, «έχετε το νου σας στα παιδιά», τα δικά μας και όλου του κόσμου τα παιδιά, γιατί «όσο υπάρχουν παιδιά υπάρχει ελπίδα»!

Για αυτά τα παιδιά, λάβαμε και δημοσιεύουμε τη συγκινητική Κραυγή Διαμαρτυρίας της συναδέλφισσας Παπαδογεωργοπούλου Αφροδίτης, Νηπιαγωγού του 3^ου Νηπιαγωγείου Καισαριανής, την ευχαριστούμε από καρδιάς και τη μοιραζόμαστε μαζί σας:

"Ξεκλειδώνεις αυτό τον χώρο που έχει γίνει δεύτερο σπίτι σου χρόνια τώρα. Ακουμπάς την τσάντα που κουβαλάς γεμάτη  παιχνίδια, βιβλία, ασκήσεις, όνειρα κι ένα κουτί μπισκότα κρυμμένο στο βάθος της...

Βάζεις στο ανθοδοχείο το κλαδί αμυγδαλιάς ή το "κλεμμένο" τριαντάφυλλο από εκείνον τον παλιό μαθητή που σε πρόλαβε στο δρόμο και το καλό σου χαμόγελο στο πρόσωπο.

Τακτοποιείς τα καρτελάκια με τα ονόματα των παιδιών και παρατηρείς τα βλέμματά τους στις  φωτογραφίες του παρουσιολογίου.

 Ώρα προσέλευσης. 

Τα καρτελάκια του παρουσιολογίου μεταφέρονται από τη στήλη " λείπει" στη στήλη "είναι εδώ".

Είναι εδώ η Μαρία. Είναι εδώ ο Γιώργος. Είναι εδώ ο Νίκος. Είναι εδώ η Νεφέλη. 

Δεν είναι εδώ ο Ομάρ.

Δεν είναι εδώ ο Ίσραελ.

Δεν είναι εδώ ο Μανόλης, η Λήδα, η Αϊνέ.

Το βλέμμα της φωτογραφίας σε διαπερνά. Σε στοιχειώνει. Βλέμμα σκοτεινό που σε κοιτά και δε σε βλέπει.

Βλέμμα που δε ζητά. Δεν περιμένει. 

Από πού να ζητήσει άλλωστε; Και τι; Το δικό του ρούχο; Το δικό του σπίτι; Τον δικό του γονιό; Το δικαίωμα να ορίζει το κορμί του;  

Δεν έχει...

Είχε κι εσένα και δε σε έχει. Τον δάσκαλό του... Ένα κτητικό "του" επιτέλους...

Περίμενε να φύγουν όλοι και να "κλέψει" παραπάνω αποκλειστικότητα... Να μείνει λίγο παραπάνω στην τάξη για μερικές ακόμη στιγμές περισσότερης ζέστης, περισσότερου παιχνιδιού, για εκείνο το μπισκότο-φατσούλα που το είχες κρυμμένο κάτω-κάτω στην τσάντα και για ένα αυτοκόλλητο του Βatman ή του Spiderman, του δικού του υπερήρωα... Του ήρωα που αγαπά. Γιατί μπούχτισε στους ήρωες που "σώζουν" και τελικά αντί να το κάνουν να πετάξει ψηλά, το πετάξαν βίαια στην πιο ζοφερή ενηλικίωση...

...Για όλα τα παιδιά μας που εξαφανίστηκαν ξαφνικά.

Για  όλα τα παιδιά με τα σκοτεινά βλέμματα. 

Για όλα τα παιδιά που έμειναν απλά "παιδιά μας" ως  όνομα και παρέμεναν απόντα στις τάξεις μας. Για όλα τα παιδιά που εναγωνίως αναζητήσαμε.

Για κάθε παιδί που κάποιοι κουνάνε το δάχτυλο λέγοντας" πού ήταν οι γονείς του",

εμείς απαντάμε με ερώτηση που καίει τα σωθικά μας  "πού  είναι τα παιδί;". Κι απάντηση δεν πήραμε. Μήτε  στην ερώτηση μήτε στην αναζήτησή μας...

Κι η φωνή γίνεται πλέον κραυγή... γιατί αλλιώς εμείς είμαστε υπεύθυνοι. 

Εμείς είμαστε οι γονείς του."

Το Δ.Σ., ανταποκρινόμενο στην Κραυγή Διαμαρτυρίας της συναδέλφισσας Αφροδίτης, αλλά και των συναδέλφων του 87^ου Διαπολιτισμικού Δημοτικού Αθηνών, που έχει φτάσει κι αυτή στο Σωματείο μας και περιγράφει τη φρίκη που βιώνουν τα παιδιά του Ελαιώνα, θα δείξει για άλλη μια φορά και έμπρακτα την αλληλεγγύη του Συλλόγου μας «ΡΟΖΑ ΙΜΒΡΙΩΤΗ» στα παιδιά αυτά και συγκεκριμένα θα παραδώσει ιατρικό υλικό.

Το ΔΣ